The Villainess Reverses the Hourglass Rozdział 3

Tłumacz: SilverSile

Betareader: Aquarius

Radosna Aria chwyciła część klepsydry. Chociaż ta czynność spowodowała, że ​​wiele ostrych kawałków wbiło się w jej małą i delikatną dłoń, to nie czuła bólu, a radosną ulgę, przypominającą jej, że dostała drugą szansę.

Krople szkarłatnej krwi kapały na podłogę, tworząc kałużę, która stopniowo się powiększała. Były to zarówno wyrzuty sumienia, jak i jad niegodziwej kobiety, pragnącej zemsty.

„Nigdy ci nie wybaczę."

Aria otworzyła powoli dłoń i uśmiechnęła się.

Uśmiech ten był tak podobny do uśmiechu życzliwej świętej, że nawet dreszcze Jessie ustały.

***

— Wygląda na to, że Aria ostatnio ciężko się uczy.

Minęło kilka dni, odkąd Aria wróciła do przeszłości, a niesamowity występ recytowania poezji wypełnił jadalnię. W rezultacie hrabia Roscent po raz pierwszy pochwalił Arię.

Hrabina, która uśmiechała się naturalnie i inteligentnie, chwaliła pozorną błyskotliwości Arii: — Lubiła czytać książki, gdy jeszcze żyliśmy w biedzie, dlatego cieszy się z możliwości nauki.

Kłamstwo. Aria nawet nie nauczyła się, jak kulturalnie jeść, dopóki nie skończyła szesnastu lat. Nigdy nie dotknęła okładki książki przed pojawieniem się w hrabstwie, później też nie.

Wolała bawić się niż czytać, a ubieranie się w luksusowe ubrania było dla niej przyjemnością. Było tak również dlatego, że te wszystkie czynności zdawały się jedynymi, które wiedziała, jak wykonywać.

Przypomniała sobie, że kiedy była młoda i nieświadoma, natknęła się na niektóre wiersze, które hrabia bardzo lubił i zapamiętała je, jednak odbiorczynią jakichkolwiek pochwał zawsze stawała się Mielle.

To naturalne, że Mielle, która potrafiła recytować wiersze jak piosenki, była chwalona zamiast Arii, która recytowała wiersze mechanicznym głosem, tak jak wtedy.

— To słynny wiersz przekazywany z pokolenia na pokolenie w hrabstwie Roscent. Został napisany przez pierwszego hrabiego i był to pierwszy wiersz, którego nauczyłam się, gdy miałam cztery lata. Ostatni wiersz, odpowiedź pewnej osoby na utwór „Kobietę, którą kocham” nie jest bardzo znana. Tylko wtedy, kiedy czyta się go razem z tym pierwszym, wiersz jest kompletny.

Z prawą ręką na piersi, Mielle recytowała wiersz cicho i wyraźnie. W oczach tych, którzy ją obserwowali, było poczucie satysfakcji. Hrabina, matka Arii, również spoglądała na nią z podziwem wymalowanym na twarzy. Mielle wydawała się główną aktorką, która zastąpiła optymistyczną aktorkę drugoplanową.

— … A ja zgromadzę moje godne podziwu serce i rozproszę je w twojej przyszłości!

Kiedy skończyła swój występ, w sali jadalnej rozległy się oklaski. Tym razem Aria, w przeciwieństwie do przeszłości, nie zazgrzytała zębami z zazdrości, tylko dołączyła do publiczności. Z rumieniącymi się policzkami i nieśmiałym uśmiechem, Mielle stała się prawdziwą gwiazdą dnia.

Jak zawsze był to zaszczyt, który odebrała Arii. Zaszczyt, który zawsze wracał do szlachetnej dziewczyny, a nie zostawał z dziewczyną skromnego pochodzenia.

Możliwe, że z powodu obecności Arii, w stronę Mielle padło więcej pochwał. Byłoby komplementem powiedzieć, że wszystko to było przemyślane wydarzenie, które miało na celu podeptanie drobnej dumy głupiej dziewczyny, więc Aria postanowiła odzyskać chwałę, którą jej skradziono.

Ponieważ w przeszłości to ona była na miejscu Mielle...

Oklaski ucichły, a Aria, postać drugoplanowa, zapytała nie tracąc uśmiechu i opanowania: 

— Jaki piękny wiersz, Mielle. Ale wiesz co?

To nagłe pytanie spowodowało, że oczy dziewczyny rozszerzyły się.

Aria kontynuowała uprzejmie, ponieważ to było oczywiste, że Mielle nie wiedziała: 

— Faktem jest, że ten wiersz został stworzony przez brata pierwszego hrabiego, ale ten próbował go zabić. To powód, przez który ten wiersz nie jest sławny. Ponieważ pierwszy hrabia nie chciał, aby się rozprzestrzenił.

To był powód, dla którego Aria postanowiła nie zapamiętywać wiersza, bo nie chciała dzielić się tą informacją… ale postanowiła mimo wszystko wystawić swoje szczęście na próbę.

— Pamiętam, że nie tak dawno temu ten wiersz był zakazany, ponieważ zawierał w sobie metaforę, która przeklinała i życzyła śmierci rodzinie.

Piękna twarz Mielle szybko zbladła. Wiersz, który tak dumnie recytowała, można również postrzegać jako przeklinanie rodziny. Po osiągnięciu pierwszego zwycięstwa, Aria musiała się powstrzymać przed śmiechem.

To było całkowite przeciwieństwo przeszłości.

Chciała za coś zostać uznana, dlatego wynajęła korepetytora, który przygotował ten wiersz. Nie mogła się doczekać, aż będzie mogła go wyrecytować. Gdy skończyła recytować odpowiedź, którą od dawna przygotowywała, aby zwrócić uwagę hrabiego po jego powrocie z zagranicy, w jej oczach natychmiast pojawiło się przerażenie i złość przez późnej następujące liczne krytyczne komentarze.

Gdy hrabia znajdował się w pobliżu, właśnie to się wydarzyło, a osoba, która ją krytykowała, była nie kim innym jak bratem Mielle, Cainem.

Był cztery lata starszy od Arii i wiele nauczył się podczas uczęszczania do akademii, więc wykorzystał tę wiedzę, by zniszczyć wszystko, co Aria próbowała osiągnąć.

„Musiał to wszystko wiedzieć.”

Tym razem jednak, nie chcąc obrażać swojej siostry, przez cały czas miał zamkniętą gębę. Nie, możliwe, że w przeszłości, tak samo jak Mielle, chciał skrzywdzić Arię.

Aby to potwierdzić, Aria tylko spojrzała na Caina. Wpatrywał się w nią z mocno zaciśniętymi ustami. Teraz, gdy Mielle została upokorzona, wydawało się, że był niezadowolony z tej sytuacji.

Uśmiechnęła się niezręcznie i postanowiła udawać, że broni Mielle, ponieważ nie chciała zostać otwarcie znienawidzona.

— Mielle ma zaledwie trzynaście lat, więc to niesamowite, że potrafiła zapamiętać cały wiersz.

Jednak nastrój nie osłabł, bo było jasne, że Mielle zapamiętała i zarecytowała właśnie ten wiersz w dość głupi sposób.

„Jak zawstydzajace byłoby dla niej skrytykowanie córki płytkiej prostytutki, która wychowała się w najniższych warstwach społecznych, bez wiedzy, którą posiadała Aria?”

Hrabia, który po raz pierwszy skarcił córkę, zachęcił wszystkich do kontynuowania posiłku, i chwycił widelec w dłoń. Aria, uśmiechająca się jak dziecko do swojego nowego ojca, wzięła niechlujnie mięso i włożyła je do ust.

Tego dnia posiłek był bardzo satysfakcjonujący.

Pierwszą rzeczą, jaką Aria zrobiła po powrocie do przeszłości, było zatrudnienie nauczyciela. Miała niskie pochodzenie i nie nauczyła się żadnych manier. Z powodu rzeczy, które słyszała i których nauczyła się w ostatniej dekadzie swojego życia, próbowała wykonywać eleganckie gesty, kiedy tylko mogła, ale nie miało to już sensu.

Wcześniej nie było takiej potrzeby, ponieważ odziedziczyła wygląd po matce. Jej matka skradła serce hrabiego samą swoją urodą i dlatego bez względu na to, jak bardzo postępowała lekkomyślnie i pochopnie, zawsze miała niezliczonych zalotników. Piękno, w które można było się wpatrywać godzinami, stało się niezbędne do zorganizowania wspaniałego spotkania towarzyskiego.

Chociaż z biegiem czasu słyszała narastającą krytykę i wulgaryzmy, nie myślała nad nimi, ponieważ wiele osób pokochało jej wygląd. Kilkakrotnie była poniżana na przyjęciach, ale za każdym razem grupa mężczyzn ją broniła.

Patrząc wstecz, niewiele to pomogło. Zrobili to, aby spędzić z nią noc, nie kochali jej ani nie troszczyli się o nią. Podobnie jak ćmy lecące w stronę światła, mężczyzn urzekał jej wygląd. Gonili za fantazją, która w każdej chwili mogła przepaść.

Jednak w miarę upływu czasu mężczyźni, którzy podążali za Arią, wkrótce zaczęli iść eleganckimi, arystokratycznymi ścieżkami i zaczęli kontaktować się z innymi w swoim kręgu znajomych. Ostatecznie żaden z nich nie pozostał przy boku Arii. Oczywiście przyszło jej na myśl kilku, którzy przyznali się, że naprawdę ją kochali, ale nie wiedziała, czy te słowa były prawdziwe.

„Świetnie. Gdy nadarzy się okazja, zobaczę, co się stanie, kiedy przetestuję tych idiotów.”

Poprzedni rozdział | Następny rozdział

Lista rozdziałów